Een achttienjarige jubelt in haar dagboek over de mooiste zomer van haar leven. Het is niet
zomaar een jonge vrouw en het is niet zomaar een zomer: Ingeborg Bachmann beschreef hoe zij
het einde van de oorlog heeft beleefd. Maar de langverwachte vrede is niet de enige reden van
haar euforie, ook de diepe verwantschap met de Britse soldaat Jack Hamesh draagt daaraan bij.
De gesprekken met hem, de Jood die in 1938 als kind uit Wenen moest vluchten en zijn ouders
verloor in de holocaust, drukken een stempel op haar. Hij zal haar, nadat hij zich in het
toenmalige Palestina gevestigd heeft, in aangrijpende brieven beschrijven hoe zij hem het geloof in
de mensheid teruggaf.

In dit boek zijn de brieven die Jack Hamesh schreef toegevoegd aan het indrukwekkende dagboek
van Ingeborg Bachmann. Samen vormen ze een uniek document van de dialoog en de
toenadering tussen kinderen van de slachtoffers en die van de daders.