Wat jammer eigenlijk, de ‘kritische’ draai in die bespreking. Basje Boer heeft duidelijk een ander boek gelezen of willen lezen dan ik. Haar slotopmerking dat het kleine boek van Nathalie Léger nieuwsgierig maakt ‘naar een essay dat Lodens leven niet alleen aanvult, maar ook uitdiept’ is veelzeggend. De insteek van Léger is simpelweg een andere dan die van een documentaire-achtig essay. Zo komt de vertelster (die niet per se helemaal Nathalie Léger zelf hoeft te zijn…) gaandeweg ook dichter bij de pijnlijkheden van haar eigen geschiedenis en die van haar moeder; het verhaal van het verdwaasd dolen van haar moeder door het winkelcentrum Cap 3000 bij Nice is hierbij nogal cruciaal, maar wordt door de recensente niet eens aangestipt. De aanmerking van Basje Boer dat Léger of haar vertelster Barbara Loden neerzet als ‘tragisch, passief, afhankelijk’, net als haar filmpersonage Wanda, moet en kan resoluut worden tegengesproken. Zo wordt bijna op het einde van het boek Barbara Loden aangehaald die zegt dat ze geleerd had gehoord te willen worden en dat ze daarom ook de film Wanda had gemaakt: ‘Het is een manier om mijn eigen bestaan te bevestigen.’ Wat Basje Boer mist ‘in Légers essay’ is dat de ‘Wanda’ ‘óók een heel geestige film’ is. Nogmaals: dit boek is géén essay! Aangezien de vertaalster gedurende haar werk bij mij inwoonde, heb ik het boek vrij intensief meegelezen, en ik las daarbij veeleer een roman, herinner me het boek ook vooral als zodanig. En in hoeverre de film ‘Wanda’ geestig is, lijkt me een kwestie van smaak; als er hier en daar al sprake zou kunnen zijn van geestigheid is dat er voor mijn gevoel een met een bitter melancholieke smaak. Vraag is trouwens of Boer zelf de film wel (goed) heeft gezien. Zo zit in de overvalscène in het café de barman niet geboeid en gekneveld in een hoekje, zoals Boer in De Groene schrijft, maar ligt hij achter de bar.

'dit artikel is exclusief voor abonnees' :-/ maar alleszins al fantastische uitspraak!