‘Soms lijkt het of die schrijver, die in zijn romans Ferrara vereeuwigde, luchtig voor zich uit zit te mijmeren. Maar onverwacht kan hij ook uithalen.’Arjan Peters in De Volkskrant

‘In Epitaaf viert Bassani dat leven in al zijn schoonheid en lelijkheid en publiceerde een bundel met weldadige afwisseling van korte,lichte gedichten en langere meer duister werk, die je door kunt blijven lezen tot… ja, zolang je leeft.’ Menno Hartman in Awater 

Rolls Royce

Meteen nadat ik mijn ogen voorgoed heb gesloten
doorkruis ik daar weer wie weet hoe Ferrara per auto –
een grote metallic sedan van een
buitenlands merk met grote
doffe ruiten misschien een
Rolls –
ga ik daar weer van het slot van de Estes de Corso
Giovecca af in de richting van het rozerode
lijnenspel aan het einde van de Prospettiva die intussen
groter en groter werd binnen de gewelfde
rechthoek van de voorruit

De chauffeur met de hoge stijve boord die recht voorin zat
wist ongetwijfeld prima waar hij heen moest en ik
peinsde er ook niet over
hem eraan te herinneren
verlangend als ik was om links de San Carlo-kerk te herkennen
meer verderop rechts
die van de Teatijnen
en daartegenover al vroeg in een groepje op de stoep
voor banketbakkerij
Folchini
de vrienden van mijn vader toen híj jong was
de meesten met brede grijze vilthoed op sommigen met stok en al
met zilveren knop in de hand
hunkerend ja popelend als ik was om de hele Main
Street van mijn stad op een doodgewone dag in mei-juni af te leggen
zo halverwege de jaren twintig om kwart voor
negen ’s morgens

Als het ware voortgedreven door zijn eigen luxelucht sloeg de Rolls toen
daar af naar de Via Madama en kort daarop naar de Via
Cisterna del Follo
en op dat moment was ik nog maar tien
met vuurrode konen uit angst te laat op school te komen
ik was het die precies op dat moment met zijn boeken onder de arm
huisnummer één
verliet
ik was het die al doorhollend zich omdraaide
naar moeder die boven uit het raam hing om nog een waarschuwing
na te roepen
ik was het ik die even voordat hij
uit haar meisjesblik om de hoek verdween
zijn linkerhand opstak in een gebaar
van onverschilligheid en tegelijk
afscheid

Ik had stop willen roepen naar de stijve
chauffeur en uit willen stappen maar de Rolls
hobbelde al zachtjes langs
de Montagnone ja inmiddels
de Poort uit vloog hij al over brede uitgestorven wegen
die aan weerszijden volstrekt verstoken van daken waren en volstrekt
onbekend