‘Lieflijke, ongehaaste lyriek. Ik heb weinig betere beschrijvingen van verliefd zijn gelezen.’ The Telegraph 

‘Baume schrijft bijna foutloos: instinctief evenwichtig, nauwkeurig en vaak verrassend.’ Financial Times

‘Baume is origineel; en Weken maanden jaren is een uniek boek dat de lezer vraagt na te denken over de mogelijkheid van een eigen wereld.’ The Irish Times

De berg zat vol ogen: de gele ringetjes van langooruilen, de bijna blinde speldenknopjes van dwergspitsmuizen, de roerloze bolletjes van bromvliegen, de glinsterende zwarte kraaltjes van bruine ratten.
De berg zat vol ogen van fazanten, vossen, hagedissen, huismussen, lijsters, konijnen, kevers, marters, muizen, luizen. En elk oog was enkel en alleen gericht op het dichtstbijzijnde stukje grond, struik, rots of lucht. Elk oog had een andere kijk op de patronen, kleuren en afmetingen van zijn eigen plek. Elk oog bewoog en beleefde steeds hooguit één plek per keer. Alleen de berg keek omhoog, omlaag en om zich heen, zag alles tegelijk,                 hield de wacht.
De berg was een reusachtig cyclopenoog dat nooit dichtging, zelfs niet als hij sliep.
Hij hield de lucht, de zee en het land in de gaten, elke versiering en versperring – de maan en de wolken; de vissersboten, jachten en kolonies jan-van-genten; de daken, wegen en schoorstenen; de windmolens, telefoonpalen en kerktorens.
Alleen de berg keek dwars door struiken, stenen, hout, beton en staal heen – dwars door trampolines en septic tanks; salontafels van de ikea en thuisbioscopen; gezinsverpakkingen vloeibaar wasmiddel en uitdeelzakjes popcorn. Alleen de berg zag elke botsing, vleugelslag en buikschuiver; elke trillende wasknijper, elke jeep die door een plas scheurde; elke kraai                              en koeienvlaai.
Hij keek toe hoe Bell en Sigh op een heldere januaridag in hun huis trokken – twee kleurrijke stippen tegen het groen, groenbruin, bruin, bruingroen en grijs.
Hij zag hoe ze op de oprit van het bemoste huisje op een lagere heuvel onder hem parkeerden. Hij zag dat ze een rood bestelbusje hadden vol honden en dozen. Hij zag dat ze bestonden uit wol,
                                                                                     laarzen
                                                                                             en haar. 

Toen ze de honden eenmaal hadden losgelaten en het busje hadden leeggehaald, bleven Bell en Sigh even naar het uitzicht staan kijken.
Hoewel het boven alles uit torende, had het stenige hoogland niet de juiste vorm om een berg te mogen heten. Vanaf zeeniveau leek het best bergachtig, maar het huis stond ook op een behoorlijke helling boven de ruige rotskust. Van de oprit waar ze stonden bezien leek deze verhoging in het landschap eerder een bult of een heuvelrug – stomp en hoog tegelijk, onherbergzaam.
Hij verrees rustig en zonder poespas uit de Atlantische Oceaan, alsof hij zich door de eeuwen heen langzaam maar zeker had verheven boven de rest. Alsof hij langzaam maar zeker horizontaal omhoog was gegroeid.
Hij had de vorm van een prehistorische wal, een sliert rook,                   een verpletterende golf,
een barrière van modder, steen en loof
                                                                             die belemmerde                                         en beschermde.

In het propvolle dashboardkastje van de bestelbus lag een beduimeld woordenboek. Het was gekneveld met schilderstape en gewurgd met een breed postelastiek. Tussen het einde van de n en het begin van de p ontbraken de nodige pagina’s. Het had gezelschap van een kleine verrekijker, een halve rol wc-papier, drie plastic lepels, zes cd’s die gescheiden waren geraakt van hun hoesjes en een slordig opgevouwen kaart van de omgeving.
Aan het beduimelde woordenboek hadden ze niet veel.
Heuvel, zelfstandig naamwoord: een verhoging in het landschap, lager dan een berg. Berg, zelfstandig naamwoord: een verhoging in het landschap, hoger dan een heuvel.
Bell en Sigh leerden elkaar kennen aan de voet van een lage, puntige berg op vijfenzestig kilometer rijden van Dublin. Het was zomer en ze waren daar met vrienden die ze apart van elkaar al jaren kenden en vrienden van vrienden die ze allebei pas die dag hadden ontmoet – die dag dat ze met zijn allen die lage, puntige berg beklommen.
Sigh had onderweg naar boven aan één stuk door gerookt, maar was geen moment buiten adem geraakt, wat Bell best indrukwekkend vond.
Bell had onderweg naar boven aan één stuk door gepraat, maar was geen moment buiten adem geraakt, wat Sigh best indrukwekkend vond.
Ze woonden toen nog allebei in de stad, gescheiden door talloze straten en honderden vruchteloze kersenboompjes, een smerige rivier en een krimpende huismussenpopulatie. Hij werkte op de inpakafdeling van een televisiefabriek, waar hij een antistatisch goedje op de schermen sprayde voor ze de doos in gingen. Hij droeg een mondkapje met elastiek dat in het kraakbeen achter zijn oren sneed en schuimoordopjes die het zware gehijg van de apparatuur en de gemeenschappelijke radio waar keihard vrolijke deuntjes uit schetterden niet helemaal dempten. Zij werkte als serveerster in een restaurant waar de klanten regelmatig vroegen om dingen die niet op de kaart stonden en hun bord nooit helemaal leegaten. Als ze niet kon slapen ’s nachts hoorde ze het bestek nog over de borden schrapen en zag ze blaadjes sla in de afvalbak dwarrelen, remsporen van tomatensaus en coleslawdressing.
Een jaar voor ze elkaar leerden kennen zaten ze allebei in een andere bus, in tegengestelde richtingen, toen die twee bussen ergens in het centrum met hun spiegels tegen elkaar knalden. Zij zat boven aan de rechterkant van het gangpad. Hij stond beneden bij het bagagerek. Terwijl de bussen elkaar passeerden en elkaars spiegel braken, hadden Bell en Sigh geen flauw idee. Er was geen reden om te denken dat ze elkaar ooit zouden ontmoeten.
Er was geen reden om te denken         dat ze samen
                                                                                   één en dezelfde toekomst tegemoet gingen.

Ze gingen samenwonen in de winter na de zomer waarin ze elkaar hadden leren kennen. Toen ze op hun oprit naar het uitzicht stonden te kijken, bedachten ze in koor dat ze ooit – een keer met aardig weer – naar boven konden klimmen, naar die verhoging in het landschap waar ze op uitkeken en die over hen uitkeek, die
                                                                                                                                                            absoluut
                                                                                   hoger was dan een heuvel,
                                                                                                                                                   maar lager
                                                                                   dan een berg.