Peter Handke won in 2019 de Nobelprijs voor de literatuur. 

‘Handke gaat tegen de duur in en creëert zo denkruimte.’ De Volkskrant

Al lang wil ik over de duur schrijven,

geen verhandeling, geen schets, geen verhaal –

de duur zet aan tot het gedicht.

Wil me afvragen met een gedicht,

me herinneren met een gedicht,

beweren en bewaren met een gedicht

wat de duur is.

Steeds weer heb ik de duur ervaren,

in het vroege voorjaar bij de Fontaine Sainte-Marie,

in de nachtelijke wind bij de Porte d’Auteuil,

in de zomerzon van de Karst,

op de vroegochtendlijke weg naar huis na een één zijn.

Deze duur, wat was die?

Was hij een tijdsspanne?

Iets meetbaars? Een zekerheid?

Nee, de duur was een gevoel,

het vluchtigste van alle gevoelens,

vaak sneller voorbij dan een ogenblik,

niet te voorzien, niet te sturen,

niet te grijpen, niet te meten.

En toch zou ik met zijn hulp

welke tegenstander ook

hebben kunnen toelachen en ontwapenen,

zou ik het idee

dat ik een slecht mens was

hebben veranderd in de overtuiging

‘Hij is goed!’,

zou, als er een God bestond,

het gevoel van de duur lang zijn kind zijn geweest.

Gisteren nog hoorde ik op de Waagplatz in Salzburg,

tussen het gesjor en gerammel van de bedrijvige koopdag,

een stem als van de andere kant van de stad

mijn naam roepen,

begreep op hetzelfde moment

dat ik de tekst van Die Wiederholung,

waarmee ik naar de post onderweg was,

bij de marktkraam had laten liggen,

vernam, terwijl ik terugliep, die andere stem,

die me een kwarteeuw eerder

in de nachtelijke stilte van een buitenwijk in Graz

van de andere kant van de lege lange rechte straat

ook zo bezorgd, als van bovenaf, tegemoet kwam,

en kon toen het gevoel van de duur omschrijven

als een gebeurtenis van het spitsen van je oren,

een gebeurtenis van het je bewust worden,

een gebeurtenis van het omsloten worden,

een gebeurtenis van het ingehaald worden,

door wat? – door een extra zon,

door een verfrissende wind,

door een geluidloos, teder akkoord,

dat alle dissonanten bijstemt en samenvoegt.

‘Dagen houdt het, jaren duurt het’ –

Goethe, mijn held

en meester van het zakelijke zeggen, 

je weet het weer eens te treffen:

de duur heeft met de jaren te maken,

met de decennia, met onze levenstijd;

de duur, dat is het levensgevoel.

Wellicht onnodig te zeggen

dat er geen duur uitgaat

van de dagelijkse rampen,

van de terugkerende tegenslagen,

de weer oplaaiende gevechten,

het tellen van de slachtoffers.