Headshot
€ 23,50
- Synopsis
Elk van de acht tienermeisjesboksers in deze zinderende debuutroman heeft haar eigen redenen om naar Reno, Nevada, te komen om te strijden om de Dochters van Amerika Cup. Ronde voor ronde leer je de deelnemers kennen. Ogenschijnlijk achteloos schetst Bullwinkel hun achtergronden en geeft en passant een vooruitblik op hoe het de meisjes in hun verdere leven zal vergaan.
Headshot is dicht op de huid geschreven, je ruikt het zweet en de angst, voelt het verlangen naar succes en de jaloezie. Het ritmische proza stuwt de lezer over de pagina’s en maakt Headshot tot een intense leeservaring die nog lang resoneert.
- Recensies
‘Ik heb niks met boksen. Hoe anders is dat nu ik Headshot heb gelezen. Meesterlijk schetst Bullwinkel met een paar pennenstreken acht vechtende meisjes.’ Maria Kager in NRC
‘Het debuut van de Amerikaanse Rita Bullwinkel is een boek als een mokerslag, over een bokstoernooi voor vrouwen waar je als lezer meteen helemaal in zit.’ Trouw
‘De nieuwste toevoeging aan de literaire bokscanon. Een debuutroman die in sommige opzichten lijkt op zijn voorgangers, in sommige opzichten totaal anders is, en in bijna alle opzichten ronduit fantastisch is.’ VPRO Gids
‘In Headshot is het allerminst ieder voor zich. Het boek vertelt over een collectieve strijd, in elk gevecht is ieder meisje aanwezig. Voltreffer.’ Siska Baeck, De Groene Amsterdammer
‘Het is een soort dans, een dans van volwassenheid. Een zeer indrukwekkend boek.’ Jeroen Vullings bij Max Nieuwsweekend
‘Magistraal.’ Tzum
‘We zien hun kwetsbaarheid: de onzekerheid, de obsessie met imago, de heimelijke verlangens. De adolescentie is al even rauw als het boksen zelf, omdat het verschil tussen gedroomd en werkelijk leven zo genadeloos hard aankomt, als een rake stoot. Bullwinkel brengt al die rauwheid in evenwicht met de tederheid die in haar intense observaties meekomt – een volwassen begrip voor de onmacht en verwarring van de leeftijdsfase.’ Sander Kollaard, de Volkskrant
‘Headshot is een flitsende, met vaart geschreven roman die zich afspeelt in de boksring. Een literaire oplawaai die nog lang tussen uw oren zal blijven nazinderen.’ De Tijd
‘Een boek als een uppercut.’ De Morgen
‘Met wat training zou Bullwinkel weleens kunnen uitgroeien tot een literair zwaargewicht.’ Knack
‘Explosief… Bullwinkel springt tussen verleden, heden en toekomst om deze krachtige, briljante, rommelige jonge vrouwen sprankelend tot leven te brengen.’ The Guardian
‘Een ambitieus, spannend debuut. Je komt er bezweet en geteisterd uit, klaar voor je volgende gevecht.’ The Times
‘Verfrissend en krachtig. Aan de kant, Amerikaanse fictie, voor een waardevolle nieuwe stem.’ The New York Times
‘Bullwinkel beschrijft de schoonheid en wreedheid, en het gevoel er niet bij te horen. Het volwassen-worden als strijdtoneel.’ Die Zeit
‘Een absolute knock-out… het diepgewortelde, vaardige proza grijpt je van begin tot eind.’ Daily Telegraph *****
‘Efficiënt, krachtig, net rommelig genoeg om interessant te zijn en ruimte in de ring te laten voor de lezer.’ Observer
‘Headshot is als een vechter met uitstekend voetenwerk: met een stevige basis en toch snel. Bullwinkels proza is treffend helder en bijwijlen verleidelijk vreemd. Een briljant en onvoorspelbaar boek.’ San Francisco Chronicle
’Het verhaal ontvouwt zich in ongewoon lyrische en krachtige taal: een woeste roman. Uitzonderlijk en meeslepend.’ Kirkus Reviews
‘Een verpletterende debuutroman. De kwetsbare levens van haar strijders worden getrouw weergegeven in proza dat begrijpelijk is maar nooit alledaags, virtuoos en toch onderbouwd. Bullwinkel veegt de vloer aan met haar concurrenten.’ Publishers Weekly
’In Headshot wordt vechten getoond als een essentieel onderdeel van wat het betekent om een meisje te zijn, een onmiskenbaar, dierlijk deel van vrouwelijkheid.’ The Spectator
- Fragment
Andi Taylor slaat haar handschoenen tegen elkaar, stompt zich op haar platte buik, denkt niet aan haar moeder die thuis is met haar kleine broertje, niet aan haar auto die het maar net tot hieraantoe haalde, niet aan haar vakantiebaantje in het stampvolle gemeentelijke zwembad waar ze toezicht hield, niet aan de vierjarige die ze zag doodgaan, aan de vierjarige die in wezen door haar dood is of aan zijn blauwe gezicht. Ze zouden de taak om kinderen te redden niet aan tieners moeten toevertrouwen. Al heb je nog zoveel
reanimatielessen gevolgd. Ze heeft het jongetje gedood met haar afdwalende blik. Op zijn zwembroek stonden rode vrachtautootjes. Hij zag eruit alsof hij van plastic was. Hoe zijn dijbeentje aanvoelde toen ze hem van de bodem van het zwembad naar boven haalde, al dood, en hoe makkelijk hij was vast te houden, omdat hij zo klein was, daar denkt ze niet aan. Ze kijkt naar het dakraam en het licht dat het doorlaat in deze aftandse sporthal en ze denkt aan de dingen die ze altijd fout doet als ze vecht, haar luie linkerdekking, haar linkerhand die wegzakt en haar gezicht niet meer beschermt als ze er niet aan denkt. Ze bedenkt ook hoe Artemis Victor haar te grazen zal nemen. Als Andi Taylor daar niet aan denkt is de partij binnen de kortste keren voorbij. Andi Taylor moet aan haar afstand en haar buik denken. Andi Taylor moet aan haar bokshouding denken.Ze zitten nog en kijken elkaar vuil aan. Ze kennen elkaar, maar hebben nog nooit tegen elkaar gevochten. Wanneer je lid wordt van de boksvereniging voor jonge vrouwen moet je tweehonderd dollar betalen aan die nepsportbond en dan krijg je een ‘gratis’ abonnement op het tijdschrift, waarin profielen staan van de leden, jonge boksmeisjes, allemaal, zodat je kan zien wie er nog meer zijn, ook al zitten ze aan de andere kant van het land, en je een aardige indruk krijgt van degene tegen wie je moet, en je weet tegen wie zij heeft gevochten en tegen wie ze gaat vechten en wat haar favoriete hobby is want godmagweten wat voor journalist dit fluttijdschrift volschrijft, maar diegene, wie het ook mag zijn, denkt waarschijnlijk dat dat waardevolle informatie is die in elk sportersprofiel thuishoort, want in elk nummer staat het: naam, woonplaats, lievelingskleur, hobby, gewonnen en verloren wedstrijden, foto van het meisje met bokshandschoenen aan. De foto is een vrije kwestie want sommige meisjes kiezen voor een foto in hun sporttenue, terwijl andere een foto kiezen in haltertop, met hun haar los, hun hoofd omhoog en hun handschoenen op hun heupen.
Andi Taylor zou Artemis Victor overal herkennen aangezien Artemis Victor de jongste van de drie zusjes Victor is, een boksfamilie waarvan de ouders naar elke wedstrijd van Artemis komen in een t-shirt met daarop ‘Victor’, wat natuurlijk belachelijk is, zo’n verkondiging van de overwinningen van hun dochters op hun borst.
Iedereen kent de zusjes Victor en wat ze hebben gewonnen en wat ze hebben verloren en de juryleden behandelen de familie van Artemis als oude vrienden, wat in de bokswereld extra irritant is omdat er bij een beslissing vaak een groot grijs gebied is, en als je weet dat een jurylid een bijzondere band heeft met de deelnemers, ga je onwillekeurig denken, ik word benadeeld, ik kan het wel schudden, had ik maar ouders die bereid waren bevriend te raken met mijn coaches, had ik maar ouders die vrij konden nemen van hun werk, die niet werkten, die konden komen kijken om me te zien winnen.
*
Meneer en mevrouw Victor zitten op klapstoelen naast de boksring. Er zijn een stuk of vijfentwintig andere toeschouwers: juryleden, andere boksmeisjes, een verslaggever van de stadskrant, een verslaggever van het tijdschrift van de Boksbond voor jonge vrouwen, ouders, een grootmoeder, coaches en Bob, de eigenaar van deze sportclub.
*
Bob is ook coach, maar hij coacht in de regel geen vrouwen. Er is geen speciale deelnemer die hij graag wil zien winnen. Zijn zaal was gewoon de juiste plaats voor het toernooi. Alle coaches zijn mannen en alle coaches hebben zelf een sportschool, en alle coaches vragen een honorarium van de meisjes om, voor een deel, de Boksbond voor jonge vrouwen te betalen, die de coaches weer betaalt om regionale kampioenschappen in hun sportschool te mogen organiseren. Sommige coaches waren vroeger amateurbokser, maar de meeste hebben nooit op het niveau gevochten waarop deze meisjes vechten. De coaches van de meisjes komen naar het toernooi om hun cheque van de bond te innen. Tussen de rondes door praten de coaches wel met Artemis en Andi, maar ze komen alleen met clichés en nutteloze informatie. Alles wat de coaches de meisjes hebben geleerd ligt in het verleden. De woorden van de coaches in Bob’s Boxing Palace zijn als het geluid van de lawaaiige plafondfan. Artemis en Andi hadden liever gehad dat ze onder minder geluidsvervuiling konden boksen. Elk ander geluid dan de dreun van een stoot leidt maar af.
*
Artemis Victor rolt met haar schouders. Ze kijkt naar Andi Taylor en denkt Wat ben jij lelijk. Ik ben knapper dan jij en ik ga je ook nog eens verslaan.
Artemis taxeert altijd de lichamen van vrouwen. Ik ben de knapste in deze zaal, denkt ze. Daar verderop zit één vrouw die misschien knapper is, als je houdt van meisjes die eruitzien als drugsverslaafden. Je hebt mannen die houden van meisjes die eruitzien als drugsverslaafden. Als Artemis Victor zichzelf in de toekomst ziet, ziet ze zich als een supergeslaagde vrouw in een groot huis, misschien in Miami, niet als een drugsverslaafde. Artemis Victor heeft een teddybeer met een poppen-t-shirt waarop ‘Victor’ staat.
‘Zet ’em op!’ roept mevrouw Victor.
*
Artemis Victor denkt altijd dat ze gaat winnen. Het is niet verkeerd om je dat aan te leren. Als het lukt je onzekerheid uit te bannen is het handig dit als wapen in te zetten. Artemis Victor haat haar oudste zus. Haar oudste zus heeft vier jaar geleden de Dochters van Amerika-Cup gewonnen. Haar middelste zus haalde zilver. Zelfs als Artemis de hele zooi wint, het hele toernooi wint en de beste van het land wordt, de beste vrouw onder de achttien van de Verenigde Staten wordt in boksen, dan nog staat ze achter bij haar oudste zus, Star Victor, want Star werd vóór haar de beste van het land en is nu getrouwd en heeft een kind en is een eind op weg naar een eigen huis om niet te zeggen rijkdom.
*
Artemis Victor heeft geen idee wat je moet doen om een eigen huis te krijgen, maar ze weet wel wat je moet doen om anderen te verslaan, wat ook wel lijkt op het bezitten van een huis: anderen verslaan om het bezit van een stuk van de aarde en dat stuk helemaal van jezelf maken, zonder het met anderen te hoeven delen, omdat het bezit van het perceel het product is van jouw zege over andere mensen, zoals wanneer jij meer geld hebt gewonnen dan zij, waardoor deze lap grond nu voorgoed van jou is.
*
Het is niet zo dat Artemis Victor dom is. Ze zou een uitstekende bankier zijn, hoewel ze wijnhandelaar zal worden. Alleen zijn haar waarden erg beperkt. Ze heeft een waanzinnig scherp oog, zodat ze mensen kan doorgronden, weet wat ze denken achter de woorden die ze zeggen, opmerkt hoe mensen zich gedragen als ze met je praten, of ze al of niet in je geïnteresseerd zijn. Ze weet met welke leraren op de middelbare school ze medelijden moet hebben: degenen met ogen die heen en weer schieten op zoek naar iemand die naar hen luistert. Ze weet meteen iets te zeggen om mensen het gevoel te geven dat ze graag wil horen wat ze te vertellen hebben.
Artemis Victor is ook vegan. Ze heeft oprecht te doen met dieren. Dat stond ook in haar profiel in het tijdschrift van de Boksbond voor jonge vrouwen (de bvjv). Artemis Victor is dol op dieren. Ze heeft ooit een documentaire gezien over de mishandeling van walvissen in themaparken en vindt ook dat ze moeten worden vrijgelaten.
*
De scheidsrechter staat midden in de boksring en vertelt de meisjes dingen over regels die ze allang weten en al honderd keer hebben gehoord. Ze knikken en staan van hun kruk op en beginnen te huppen. Andi hupt veel meer dan Artemis. Artemis komt naar voren, bedaard. Ze dragen allebei satijnen shorts en een sportbeha en een tanktop. Het elastiek van de tailleband maakt striemen in hun huid die nog uren blijven nadat ze hun shorts hebben uitgetrokken.
Een week geleden trok Andi toen ze thuiskwam haar shorts uit en keek naar de rode ring ribbels die haar sportbroekje op haar buik had achtergelaten. Ze voelde met haar vingers aan de indrukken. Toen de sporen een uur later waren verdwenen vond ze het jammer dat ze ze niet meer had. Ze leken haar een bewijs van de inspanning die ze had geleverd. Ze wou dat ze kon rondlopen met een blauw oog dat ze aan een gewonnen partij had overgehouden om anderen te laten zien dat ze bokste, om anderen te laten zien dat ze met haar lichaam iets zwaars deed.
*
Andi’s knie steekt te ver uit en Artemis komt naar voren om Andi te dwingen de knie weer onder haar heupen te brengen. Dit is de aftasttijd – de momenten waarin de bokser moet kijken of de tegenstander zwakke plekken heeft en zo ja, waar.
Als Artemis al een zwakke plek heeft dan zit ’em die in het feit dat ze een familietalent heeft. De overwinningen van haar zussen kleven aan haar. Ze wordt er constant aan herinnerd. Dit is het toernooi waarop ze net zo goed kan worden als haar oudste zus, of de slechtste bokser van de familie. Zo’n soort overgeërfd talent als bij de familie Victor is zeldzamer bij boksen dan bij andere sporten, maar komt wel voor. De bokswereld van jonge vrouwen is zo klein dat de Victors die zouden kunnen veroveren.
*
Andi Taylors knie staat nog steeds niet goed. Artemis trekt haar lip tot haar neus toe op om haar rode, met een bitje bedekte tanden te tonen.
*
De biceps van Artemis zijn spierbonken. Ze kan harder slaan dan dat de meeste mensen een bal kunnen gooien. Haar rugspieren liggen als twee heuveltjes gewelfd aan weerskanten van haar nek. Artemis bemerkt een zwakke plek in Andi’s manier van bewegen, waar Artemis een rake klap denkt te kunnen uitdelen. Artemis Victor denkt dat ze Andi Taylor kan raken. Precies als Artemis dat denkt plaatst Andi een stoot op de linkerzijde van Artemis Victors ribbenkast.
Het is een harde klap die door de jury meteen als raak wordt beoordeeld. De score wordt luid omgeroepen zodat iedereen het kan horen. Dit is immers een partij om punten. Daarom dragen ze een verdikte bokshelm die hun oren, wangen en voorhoofd omklemt en onder hun kin is vastgegespt. Dit is schijfschieten.
Andi had een lege tunnel gezien tussen haar rechtervuist en Artemis’ linkerribben. Hij leek wel verlicht, alsof hij erom vroeg te worden gevuld door Andi’s vuist. Andi had haar hand in de opening naar Artemis’ lichaam gestoken, die lege tunnel, en vulde die opening toen nog eens, keer op keer, totdat de scheidsrechter tussenbeide kwam.
*
De scheidsrechter had de binnenkant van Andi’s bokshandschoenen gecontroleerd voordat hij ze om haar polsen had getapet. Hij had gecontroleerd of ze er geen lood in had gedaan. Dat gebeurt altijd voor een wedstrijd. Het is een van de regels van de bond.
*
Andi vindt het geweldig als de scheidsrechters in haar handschoenen voelen. Ze vindt het leuk te zien hoe hun handen een opening in gaan waar haar handen straks in gaan. Het feit dat ze ze altijd controleren geeft Andi het gevoel dat ze in staat is tot moord. Ze vindt het geweldig als een volwassene bevestigt dat haar vuist een wapen kan zijn. Misschien kon ze er wel een steen in stoppen. Misschien is ze wel in staat het meisje met wie ze vecht te doden. Elke keer dat de scheidsrechters in haar handschoenen kijken is het alsof ze zeggen, Jij bent in staat iemand te doden, wat Andi een fijn gevoel geeft. De meeste mensen in haar leven schijnen niet te geloven dat ze tot wat dan ook in staat is, laat staan iemand met opzet doden, en doordat ze het jongetje heeft vermoord met haar afdwalende blik vraagt ze zich af of ze ook in staat is iemand met haar vuisten te doden.
*
Dat jochie met het korte rodeautootjesbroekje, daar dacht Andi niet aan, dat was niet eens het ergste wat Andi was overkomen, of het eerste lijk dat ze ooit had gezien. Maar wel was dit het kleinste (het andere lijk was dat van haar vader geweest). Juist omdat het dode jongetje zo klein was had ze hem extra weerzinwekkend gevonden. Het was zo’n mooie droge dag geweest. Ze had niet gehuild. Ze moest overgeven toen duidelijk werd dat het rodeautootjeskind niet meer tot leven kon worden gewekt. Door dat overgeven kreeg Andi het gevoel dat ze zelf een klein kind was. Haar instinctieve lichamelijke afkeer van het dode rodeautootjeskind verbaasde haar. Het was het beeld van zijn dijbeentje zo klein als een maïskolf waar ze van moest overgeven. Andi plaatste nog een stoot, dit keer tegen Artemis’ schouder. Hoe lang kon ze wegkomen met die stoten tegen Artemis Victor?
*
Bob’s Boxing Palace was voor de Dochters van Amerika-Cup gekozen vanwege de centrale ligging, omdat de zaal ruwweg in het midden van het Amerikaanse binnenland lag, of in elk geval niet vlak aan een oceaan, én omdat Bob de broer was van het hoofd van de Boksbond voor jonge vrouwen, die van elke deelnemer honderd dollar incasseerde voor de betaling van de scheidsrechters en de jury, plus de rekening voor de sporthal en die van de bondsbonzen voor hun tijd.
*
Andi had het inschrijfgeld betaald van haar badmeestersloon, wat nu bloedgeld leek.
*
Aan de nationale Dochters van Amerika-Cup gingen altijd regionale kwalificatiewedstrijden vooraf, zodat de bvjv inschrijfgeld opstreek van meer dan duizend jonge vrouwen, wat inhoudt dat ze echt wel winst maakten, meestal vijftig- tot zestigduizend dollar, en Bob mocht een deel daarvan in zijn zak steken omdat het toernooi in zijn sjofele sporthal werd gehouden.
*
Het verschil tussen het lichaam van Artemis Victor en dat van Andi Taylor was dat dat van Artemis steviger was. De spieren op haar armen en rug bolden op alsof er koorden onder haar huid liepen. In Artemis’ onderarmen zag je duidelijke lijnen van de pezen tussen haar polsen en ellebogen. Ze had brede schouders, die extra groot leken als ze zich in een strapless jurk wrong. Bij bokspartijen had ze altijd make-up op. Artemis had waterproof mascara en roodgeverfde lippen.
*
Andi was lang en slungelig. Ze had het lichaam van een crosscountryloper. Iedereen zei altijd tegen haar dat ze eens langeafstandlopen moest proberen. Het boeide haar niet.
*
Artemis Victor had het prototype van een paardenstaart. Ze had zulk dik donkerblond haar dat het nauwelijks in één elastiekje paste. Als ze niet bokste droeg ze het of aan één kant of in een grote knot op haar hoofd. Zelfs opgestoken was het nog lang genoeg om over haar schouders te strijken. Ze zei altijd dat ze het liet groeien om het af te knippen en aan een meisje met kanker te geven, maar ze knipte haar haar nooit af, afgezien van een paar centimeter van de punten.
*
De kapsters in de kapsalon waar Artemis komt luisteren kennelijk nooit. Niet te veel eraf, zegt ze altijd. Het moet lang worden, zegt ze altijd. Ze komt altijd de salon uit met het gevoel dat haar een deel van haarzelf is afgenomen.
*
Andi Taylors haar was zo dun dat als ze het helemaal had gevlochten de vlecht niet dikker was dan haar wijsvinger. Wanneer haar haar nat werd voelde het slijmerig aan. Andi Taylor was bang dat haar haar zou afbreken als het buiten echt koud werd. Dat was een keer gebeurd, met maar een paar plukjes, maar ze had zo weinig haar dat het heel dramatisch leek, alsof ze iets schaars kwijt was dat ze nooit meer zou terugkrijgen.
*
Hun beider lichamen waren een gegeven waar Artemis Victor en Andi Taylor zich bewust van waren, net zoals de andere jonge vrouwen in het toernooi. Hun lichaam was het enige attribuut waarover ze beschikten. Het ging hier niet om lacrosse of tennis. Er waren geen rackets. Ze hadden hun armen en hun benen en hun in een bokshelm gestoken hoofd en hun met handschoenen omhulde handen, al waren de handschoenen en de bokshelm zuiver veiligheidsmaatregelen om ervoor te zorgen dat ze elkaar niet afmaakten. De handschoenen en de bokshelm waren niet iets wat ze nodig hadden om de vaardigheden waarvoor ze hadden getraind in praktijk te brengen, ook al trainden ze uitsluitend, in hun afzonderlijke staten en hun afzonderlijke sportscholen, met handschoenen en bokshelm. De handschoenen en bokshelm waren een soort kleding. Je kon boksen met die kleding of zonder, zoals je, in principe, ook bloot of in een badpak kon zwemmen.
*
Andi Taylor en Artemis Victor bekeken elkaars lichaam onder het dak van Bob’s Boxing Palace en probeerden te bedenken hoe ze konden zorgen dat hun vuisten het gezicht van de ander raakten. Het was de eerste partij in het toernooi, de ronde voor de halve finale. Als je verloor lag je eruit. Er was geen achterdeurtje terug naar de Dochters van Amerika.
*
Andi ging op Artemis af, met haar rechtervoet vóór waarna ze haar linkerbeen bijtrok. Het was een onbevallige, onbeholpen tred die haar bracht waar ze wilde zijn, alleen niet erg elegant. Andi had zich nooit zo beziggehouden met onvolkomenheden in haar houding. Ze wist niets van de vele problemen die uit zo’n benadering zonder goede balans konden voortvloeien. Zodoende stelde Andi een groot deel van haar rechterzij bloot aan haar tegenstander. Ze liep als een krab. Het was een domme manier van boksen. Het was raar. Tenminste, Artemis vond het raar. Artemis’ zusjes boksten geen van beiden op die manier. Andi was behoorlijk uit balans, en Artemis haalde naar haar uit. Artemis’ handschoen trof Andi’s borst. De scheidsrechter kende haar de punten toe.
*
De manier waarop Andi’s lichaam zich van de slag herstelde was nog vreemder dan haar onevenwichtige nadering. Ze had meegebogen, wat iets onmogelijks leek. Maar in feite had Andi de klap zien aankomen en wist, hoewel te laat om haar hele lichaam af te wenden, de volle kracht van Artemis’ vuist enigszins te ontwijken.
*
Andi zag Artemis’ handschoen tegen haar borst komen, maar voelde haast niets. Ze zag het rode materiaal van de handschoen onder haar ogen en tussen haar schouders bewegen. Het was alsof ze boven een rood stuk stof vloog. Andi zat boven de rode zee. Ze week uit en kwam weer terug.
*
Het verschil tussen hen als boksers was groter dan het verschil tussen hen als mensen. Artemis’ houding was verfijnd en uitgekiend. Andi sloeg achteloos. Haar handen bewogen traag, maar in onverwachte richtingen.
*
In de wereld buiten het boksen bestaat er een zekere verheerlijking van wanhopig en woest vechten – het idee dat verlangen en vechtlust het kunnen en zullen winnen van ervaring. Geen enkele bokscoach heeft zijn pupil ooit gevraagd wanhopiger te vechten. Discipline en zelfbeheersing zijn veel meer waard dan woeste stoten.
*
Andi wist niet precies waarom ze door de aanblik van het dode lichaam van haar vader veel minder aangeslagen was dan door de aanblik van het dode rodeautootjeskind. Het kon zijn dat het lichaam van het jongetje wees op een ongeleefd leven. Misschien kwam het ook doordat Andi dacht dat zij het jongetje had gedood. Had Andi het jongetje gedood? Beide lichamen waren vanzelfsprekend een verrassing geweest. Haar vader was op de bank overleden terwijl hij tv keek. Hij woonde in een flat, gescheiden van Andi’s moeder, en hij woonde alleen. Toen Andi haar vader vond waren alleen zij en de dode versie van hem daar, alleen zij met het lijk toen ze binnenkwam. Ze dacht aan hen daar samen, toen ze de flat binnenkwam terwijl haar vader het laatste uur, zijn lievelingsuur, van de tv had gemist, al gestorven voor de aflevering zelfs maar kans had gehad te beginnen.
- Details
- Auteur Rita Bullwinkel
- Genre Fictie
- Vertaling Barbara de Lange
- Aantal bladzijden 240
- NUR-code 302
- Oorspronkelijke titel Headshot
- Uitvoering Paperback met flappen
- Verschijningsdatum 20 februari 2025
- ISBN 9789083463520
