‘Een kleine, uitzonderlijk goede roman’

NRC Handelsblad *****

‘De laatste pagina’s van deze korte roman zijn van een grote schoonheid, waarin Jones opnieuw een gevoelige tik uitdeelt.’ Het Parool ****

‘In korte meeslepende fragmenten voel je mee met de strijd die de man, symbolisch voor ons allemaal, voert met de wereld.’ De Limburger ****

Over Cynan Jones’ vorige roman De Burcht:

‘Dit is een roman met een gewicht dat zijn omvang verre overstijgt.’ The New York Times

‘Donkere, spannende en vitale korte roman.’ The Guardian

‘Zowel eenvoudig als episch, een fantastische roman.’ Tim Pears

‘De burcht is fenomenaal. Het is een van de krachtigste boeken die ik in heel lange tijd heb gelezen. Het is een nieuwe klassieker om in één ruk uit te lezen.’ Matt Haig

‘Het is een boek over de essentiële dingen: leven en dood, wreedheid en mededogen. Het is een boek dat in je botten kruipt, en je achtervolgt.’ The Telegraph

‘Een diepzinnig, krachtig en fascinerend portret van een verborgen landelijke wereld.’ The Guardian

‘Het lijdt geen twijfel dat hij een van de getalenteerdste schrijvers van Wales is –en ook van de rest van Groot-Brittanië.’ The Independent

‘Geschreven met een prachtige, eenvoud. De burcht is aangrijpend, suggestief en totaal meeslepend.’ Jon McGregor

‘De burcht is een fantastische roman… Er zijn echo’s van Ted Hughes, Cormac McCarthy en Ernest Hemingway. Het kan gelezen worden als poëzie, waarbij je de woorden in je hoofd laat rondgaan tot de verborgen patronen van zijn diepere betekenis naar boven komen.’ The Times

Hij houdt zijn handen in het water, is bezig het bloed eraf te wrijven als de haren op zijn arm overeind komen. Ze wiegen kort, als zeewier in de stroming. Gaan dan weer liggen.

Hij kijkt op. Een vreemde rimpeling gaat over het oppervlak.

De vogels waren plotseling opgevlogen en weggetrokken. Alsof er een signaal was. Het zijn nu nog stippen, een hiaat verdwijnend tegen het licht van het water.

Hij is zo ver uit de kust dat het land vaag is geworden.

De eerste bliksemflits is ergens achter de horizon. Eerst denkt hij dat het een of andere onverhoedse schittering is. De donder klinkt ogenblikken later, en hij voelt zijn maag keren.

Een metaalachtige glans komt over het water, als bestek. Als vaak aangeraakt metaal. De witte wolken gloeien, worden een soort loodgrijs bij de randen.

Er zat tijd tussen, denkt hij. Genoeg tijd. Ziet de regen als een dik lint, naderend. Begint te peddelen.

Dan is er een draad van elektrische helderheid… Drieëntwintig. Vierentwintig… Gebulder dat door het oppervlak van het water weerkaatst lijkt te worden.

Hij telt automatisch, schat de afstand tot het land. Weer een lichtflits. De kust nog steeds een dunne houtkleurige lijn.

De wind zwelt aan, koude lucht verplaatst zich voor de storm uit.

En dan klinkt er een diepe dreun. Het geluid van een groot gewicht dat neerkomt. Een langzaam scheuren in de hemel.

Eén woord dat nu nog herhaald wordt. Nee, nee, nee.

Als het hem treft is er een fel helder licht.